wat een fucking dooddoener.
"Jij bent de prof, dus jij moet het foutloos doen, en IK ben de amateur, DUS ik mag over jou zeiken".

Dit bedoel ik dus met die zijlijn.

Maar leef gerust verder in je treurige denkwereldje.

...ik vind de toevoeging over mijn "denkwereldje" overbodig.

Maar heb jij geen ander verwachtingspatroon van een prof als van een amateur dan? Van een prof mag je m.i. meer verwachten... op welk vakgebied dan ook.
Jij bent een prof-trompettist, dus als ik jou inhuur verwacht ik meer dan wanneer ik een (goedkopere) amateur inhuur.

Natuurlijk verwacht ik van een beroeps een hogere kwaliteit. Maar ik weet ook dat een beroeps die vind dat hij kan garanderen dat hij geen kicks maakt, een leugenaar is. Want die garantie kun je nooit 100% geven.

Tot op het niveau van het concertgebouw komt het voor dat een musicus een fout maakt. En weet je: het is niet erg. Als een arts een fout maakt, dat is erg. Als een buschauffeur een fout maakt, dan heb je een uitdaging. Als een advocaat een fout maakt, heeft hij heel wat uit te leggen. Maar als een musicus een fout maakt, gaat er niemand dood, raakt er niemand gewond, niemand krijgt een hartaanval (Bernard Haitink misschien), en de wereld draait gewoon door.

Als het iemand pijn aan de oren doet, of een kicks erg vindt, denk ik: die mensen moesten ze een luister verbod opleggen. Want naar de achterliggende intentie en kwaliteit die er wel zijn, hebben jullie totaal geen oren naar. Teren op andermans missers. Lekker makkelijk.

Edit: Bedankt Delano!

Elke keer als ik muziek maak, probeer ik niet alle noten goed te spelen. Alle noten goed spelen is geen muziek maken. Noten poepen is een kunstje dat ik totaal niet interessant vind, en met mij vele anderen. Muziek maken heeft met lijnen, verhalen en risico's te maken. Durf je het risico te nemen om net iets zachter, is subtieler of wat dan ook te spelen? Als je (zeker in de klassieke wereld) alles op safe speelt, heb je goed gespeeld. Dat is één van de meest verschrikkelijke complimenten die je kunt krijgen, zeker als prof. Ik wil niet goed spelen, ik wil MOOI spelen en dat is compleet wat anders. En tijdens die pogingen neem ik risico's en vertel ik verhalen met mijn trompet. Natuurlijk kicks ik en natuurlijk schiet ik wel eens ergens overheen. Maar het verhaal blijft hangen en mensen hangen aan je lippen als je speelt en het lukt. Dat iemand mij vervolgens afrekent op 4 kicksen en 2 fouten noten in het trompetconcert van Arutunian, daar heb ik echt geen boodschap aan. Er gaat 550 man staand applaudiseren in de zaal, die mensen heb ik weten te boeien met mijn spel. Daar gaat het toch om?